ربا دادن نظیر ربا خوردن حرام است و باید دانست مالی که در آن ربا باشد یا برای آن ربا داده شده باشد، برکت ندارد و قرآن می‌فرماید که آن مال نابود میشود.

و اگر (از ربا) پرهیز نکنید، بدانید به جنگ با خدا و فرستاده‌ی او برخاسته‌اید

«یمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ یرْبِی الصَّدَقات»^3؛ خداوند از برکت ربا می کاهد و بر صدقات می‌افزاید.

114. اگر مصلحتی که مقدم بر مفسده‌ی ربا دادن باشد پیش بیاید، ربا دادن جایز است؛ نظیر این که آبروی او در مخاطره باشد؛ در این صورت میتواند برای حفظ آبرو قرض ربوی بگیرد. ولی مصلحتی که مقدم بر مفسده‌ی رباگرفتن باشد که بتواند ربا بگیرد، بسیار کم است؛ نظیر این که اگر ربا نگیرد، از گرسنگی می‌میرد (اکل در مخمصه). بنابراین بعضی از موارد ربا دادن جایز است؛ ولی موردی که ربا خوردن جایز باشد، یا نیست و یا بسیار نادر است.

115. در حرمت ربا فرقی نیست که ربا دهنده راضی باشد یا نه، بلکه اگر برای ربا دهنده سود کلانی هم داشته، باز ربا دادن و ربا گرفتن حرام است. و همچنین فرقی نیست که با هم بیگانه باشند یا خویش؛ بنابراین پدر و مادر از فرزند و بالعکس، و زن و شوهر از یکدیگر، و دو برادر از یکدیگر، و دو خواهر از یکدیگر، و خواهر و برادر از یکدیگر و مانند این‌ها نمیتوانند ربا بگیرند؛ ولی رباگرفتن مسلمان از کافر مانعی ندارد.

116. مستحب است کسی که قرض الحسنه می‌گیرد، چیزی به قرض دهنده بدهد و فرقی نیست که قرض دهنده از اول بداند که قرض‌گیرنده به او چیزی میدهد یا نداند. و همین مقدار که قرض دهنده خود را بیش از آن چه قرض داده است، بستانکار نداند، میتواند از قرض گیرنده چیزی بگیردکیست آن کس که به خدا وامی نیکو دهد تا نتیجه اش را برای وی دو چندان گرداند و او را پاداشی خوش باشد؟

117. توبه از ربا دادن پشیمانی از گذشته و ترک آن کار زشت و استغفار و انابه به درگاه حق تعالی است. و در توبه از ربا خوردن علاوه بر این امور باید آن چه را ربا خورده است، پس دهد؛ بلکه اگر ربا خور بمیرد، آن چه از طریق ربا گرفته است به ورثه منتقل نمیشود؛ و اگر مفلس بود، توبه‌ی او گرچه قبول است ولی باید تحصیل رضایت از ربا دهندگان کند و اگر ممکن نباشد باید تصمیم داشته باشد که در اول زمان ممکن آن را رد کند؛ و اگر از دنیا برود، امید است خداوند رئوف بستانکاران را در قیامت راضی کند و ربا گیرنده مورد عفو و رحمت خدای تعالی واقع شود.

118. اگر از روی نسیان و غفلت ربا خورد، گرچه گناه نکرده است ولی باید بعد از توجه آن چه را گرفته است، به ربا دهنده رد کند؛ ولی اگر از روی جهل بود (چه جهل قصوری یا تقصیری و چه جهل به حکم یا به موضوع بود)، بعد از علم لازم نیست آن چه را ربا خورده است، رد کند و از آن به بعد باید اطراف آن کار زشت که دنیا و آخرت ربا گیرنده و ربادهنده را تباه میکند، نگردد.

پی‌نوشت‌ها:

1. بقره/289

2. بقره/245

3. بقره/276

برگرفته از بیانات آیت الله مظاهری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: